Հայաստանի պատմության հատկապես դժվարին ժամանակահատվածներում գյուղը և գյուղատնտեսությունը ապացուցել են իրենց կենսունակությունը, որոնց հատուկ է ինքնակազմակերպվածությունն ու կայուն ավանդույթները:
Հայաստանի Հանրապետության անկախության հռչակումից հետո /1991/ տարածաշրջանային հակամարտությունների, շրջափակման և ճգնաժամային իրադրությունում էլ գյուղկան հատվածը ի զօրու եղավ ենթարկվել բարեփոխումների և դրա արդյունքում ձևավորված գյուղացիական տնտեսությունների միջոցով կարելվույն չափ ապահովել բնակչությունը սննդամթերքով: Տնտեսության համընդհանուր անկման ու ռեսուրսների սակավության պայմաններում ագրոպարենային ճյուղերը դրսևորել են հարաբերական կայունություն և աճ որն էլ երաշխավորում է այդ ճյուղերի հետագա զարգացմանը:
